وَلَا تُخْزِنِی یَوْمَ یُبْعَثُونَ
بسم الله النور
امروز وقتی این تصویر را دیدم، غم همه وجودم را گرفت و ناخودآگاه به یادِ مناجاتِ امام علی علیه السلام افتادم
اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُکَ الاَْمانَ یَوْمَ لا یَنْفَعُ مالٌ وَلابَنُونَ اِلاّ مَنْ اَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلیمٍ
آن روز که زلزله خفیفی مشهد را لرزاند و در خانه تنها بودم و برای اولین بار زلزله را تجربه میکردم هم همین حس به من دست داد.
وقتی توی چهارچوبِ راهرو که به خیالِ خودم جای امنی بود، ایستاده بودم، بال زدنهای بی امانِ پرنده ها را از پنجره خانه دیدم، لوسترِ وسط سقف خانه را دیدم که تکان میخورد و صدای ریزِ بهم خوردنهای کریستالهای توی کابینت به گوشم خورد، یک لحظه همه چیز برایم رنگ باخت و با خودم گفتم چقدر همه چیز بی ارزش است.
.
پی نوشت: عنوان این پست: آیه ۸۷ سوره شعراء.
