میهمانی بی همتای خدا

بسم الله النور

نفس بکش، عمیق…عمیق تر. حتی نفس کشیدنت هم عبادت است.

.
.
وقتی مهمان دعوت میکنیم، سعی میکنیم به بهترین وجه از او پذیرایی کنیم. خانه را مرتب تر میکنیم، ظرفها را کنار هم آماده میچینیم و میوه ها را با دقت و تزیین خاصی توی جامیوه ای روی هم سوار میکنیم. تدارک غذا میبینیم و خودمان را آراسته تر میکنیم برای آمدنش. او را بالای مجلس می نشانیم و لبخند از صمیم قلبمان به او هدیه میدهیم و دوست داریم از محیط و خوراکیهایی که برای او آماده کرده ایم خوشش بیاید و لذت ببرد. میهمان عزیز است. مخصوصا وقتی که خودمان دعوتش کرده باشیم. هر درخواستی داشته باشد به سرعت برایش مهیا میکنیم و سعی میکنیم احساس راحتی داشته باشد و چیزی کم و کسر نباشد. حتی اگر چیزی بخواهد که آن لحظه در خانه نداشته باشیم، یواشکی کسی را میفرستیم تا فراهم کند.
مهمان میداند که تا وقتی پایش روی فرش صاحب خانه است، خاطرش از هروقت دیگری عزیزتر است. میداند هرچه بخواهد برایش مهیا میگردد و احترامش محفوظ است. اما این را هم میداند که بیشتر از توان صاحب خانه چیزی نخواهد. میداند که درخواستش باید به اندازه باشد. در حد خواستن نبات جای قند برای شیرین کردن چای باشد. میداند که خوب نیست درخواستهای بزرگ و نامعقول از صاحب خانه داشته باشد. میداند که پایش را از حد خودش فراتر نگذارد.
اما من کسی را میشناسم که مهمان دعوت میکند و مینشیند پای دل مهمانش و میگوید تو فقط بخواه. خالق انسانهای مهمانواز، کسی است که مهمان را دوست و حبیب خودش میخواند. سی روز خوان کرمش به وسعت همه ی کره زمین پهن است و میگوید مهمانم باش و حاجتهای دلت را بگو. اصلا دعوتت کرده ام که حاجاتت را برآورده کنم. اصلا دعوتت کرده ام که چیزهای بزرگ از من بخواهی. اصلا دعوتت کرده ام که دلت را صفا دهی و گناهانت رو بریزانم. اصلا دعوتت کرده ام که بعد از سی روز بمب انرژی و نشاط و معنویت شوی. اصلا دلم برایت تنگ شده، دعوتت کرده ام تا سی روز فقط پیش من باشی و به یاد من. چون دوستت دارم بنده ی من. دلم میخواهد در دریای ماه رمضان شستشویت بدهم تا دوباره از نو متولد شوی. دلم نمیخواهد آتش دوزخ به تو برسد. اصلا تو همه ی سی روز از من بخواه که “اَجِرْنا مِنَ النّارِ یا مُجیرُ”. اصلا تو از من بخواه که “اللَّهُمَّ طَهِّرْ قَلْبِی مِنَ النِّفَاقِ وَ عَمَلِی مِنَ الرِّیَاءِ“. اصلا تو از من بخواه “یا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَی دِینِکَ”. آنوقت تماشا کن چطور پذیرای توام.
با همچه صاحب خانه ی دست و دلباز و مهربانی، میشود بیخیال این میهمانی شد؟ حتی برای نفس کشیدن میهمانش هم پاداش میدهد.